Tunesië: enkele feiten
Officiële naam: Republiek Tunesië Hoofdstad: Tunis
President: Moncef Marzouki Inwonertal: 10,8 m
Munteenheid: Tunesische dinar
Officiële taal: Arabisch
President: Moncef Marzouki Inwonertal: 10,8 m
Munteenheid: Tunesische dinar
Officiële taal: Arabisch
Het land
Tunesië is het kleinste land van Afrika en ligt tussen Algerije en Libië. In het noorden is er een lange zeekust en het zuiden bestaat grotendeels uit woestijn. In Tunisië brak in 2010 de Jasmijnrevolutie uit naar aanleiding van de zelfverbranding van Mohammed Bouazizi. De protesten waren gericht tegen de hoge (jeugd)werkloosheid, de corruptie, de censuur, de hoge voedselprijzen en de politiek van president Ben Ali. Ze hebben uiteindelijk geleid tot zijn afzetting. Tunesië was het eerste land waar de zogenaamde 'Arabische Lente' uitbrak.
Geschiedenis
Vanaf ongeveer 1100 v. Chr. heeft Tunesië te maken gehad met vreemde overheersers. Allereerst waren daar de Feniciërs die de havenstad Utica bouwden.
Rond 800 v. Chr. stichtte koningin Dido de stad Carthago, die eeuwenlang de belangrijkste handelsstad was van de Feniciërs.
Het Fenicische Rijk kwam geregeld in aanvaring met de Romeinen. Beide partijen streefden naar de macht in het Middellandse Zeegebied, waarbij de Feniciërs uiteindelijk het onderspit delfden.
Legendarisch is de tocht van Hannibal die in 218 v. Chr. zijn leger met olifanten over de Alpen naar Italië stuurde. Aanvankelijk boekte hij grote militaire successen tegen de Romeinen, maar in de zogeheten derde Punisische oorlog (2e eeuw v. Chr.) viel Carthago definitief.
De stad werd door de Romeinen verwoest, de inwoners werden tot slaven gemaakt, en het grondgebied werd een deel van de Romeinse provincie Africa. De keizers Julius Caesar en Augustus bouwden op dezelfde plaats een nieuwe stad.
Toen het Romeinse Rijk sterk verzwakte, werden in de 5de eeuw grote delen van Noord-Afrika veroverd door deVandalen, die op hun beurt een eeuw later het gebied moesten afstaan aan de Byzantijnen.
Weer een eeuw later werd Noord-Afrika overspoeld door Arabieren. Dat heeft, zoals jullie wel weten, de grootste invloed gehad op wat Tunesië vandaag de dag is. De oorspronkelijke Berberbevolking nam grotendeels de Arabische taal over en bekeerde zich tot de islam.
In 1547 veroverden de Turken Tunesië; het land werd een deel van het Ottomaanse Rijk maar behield een grote mate van zelfstandigheid
Onder de in 1705 aangestelde bei (stadhouder) Hoessein Ali ben Turki kwam Tunesië tot grote bloei.
Het land haalde zijn inkomsten niet alleen uit de handel en de landbouw, ook de zeeroverij leverde Tunesië het nodige op. De Barbarijse zeerovers waren gevreesd in het hele Middellandse Zeegebied.
In het begin van de 19de eeuw dwongen Europese landen Tunesië die zeeroverij aan banden te leggen. Toen bleek hoe belangrijk die activiteit was voor Tunesië: de economie stortte in en schulden aan handelspartners —o.m. Frankrijk— liepen hoog op.
In 1830 veroverde Frankrijk het buurland van Tunesië, Algerije. Tunesië probeerde een bezetting door Frankrijk te voorkomen door een nieuwe grondwet aan te nemen en de slavernij af te schaffen. Dat hield Frankrijk enige tijd buiten de deur, maar in 1881 grepen de Fransen een grensincident aan om alsnog Tunesië binnen te vallen.
Vanaf het begin van de 20ste eeuw trokken veel Franse boeren naar Tunesië, waar ze de vruchtbare landbouwgronden in bezit namen. Tunesische boeren werden verdreven of als arbeider ingezet op de Franse bedrijven.
Ondertussen stak het nationalisme in Tunesië de kop op. In 1920 richtten jonge intellectuelen de Destour Partij op, die meer zeggenschap eiste voor de Tunesiërs. Die partij werd in 1925 verboden, maar negen jaar later kwam er een nieuwe, radicalere partij: Néo-Destour onder leiding van de jonge advocaat Habib Bourguiba.
De Fransen verbanden hem, maar na zijn vrijlating in 1936 organiseerde Bourguiba meteen weer demonstraties, in 1938 uitmondend in een algemene staking. De Fransen arresteerden 200 nationalisten en de partij werd verboden.
Na de Tweede Wereldoorlog kwam Frankrijk deels tegemoet aan de eisen van Néo-Destour. In 1954 kreeg Tunesië zelfbestuur, maar Frankrijk hield de leiding over defensie en buitenlandse zaken. Dit ging vele Tunesiërs niet ver genoeg en er werden diverse aanslagen gepleegd op Franse doelen.
Twee jaar later werd Tunesië onafhankelijk en Habib Bourguiba werd premier. Op 25 juli 1957 werd de Republiek Tunesië uitgeroepen met Bourguiba als president. Hij zou ruim dertig jaar lang de politiek van Tunesië beheersen.
(Bron: http://www.voorbeginners.info/tunesie/geschiedenis-1.htm)
Tunesië is het kleinste land van Afrika en ligt tussen Algerije en Libië. In het noorden is er een lange zeekust en het zuiden bestaat grotendeels uit woestijn. In Tunisië brak in 2010 de Jasmijnrevolutie uit naar aanleiding van de zelfverbranding van Mohammed Bouazizi. De protesten waren gericht tegen de hoge (jeugd)werkloosheid, de corruptie, de censuur, de hoge voedselprijzen en de politiek van president Ben Ali. Ze hebben uiteindelijk geleid tot zijn afzetting. Tunesië was het eerste land waar de zogenaamde 'Arabische Lente' uitbrak.
Geschiedenis
Vanaf ongeveer 1100 v. Chr. heeft Tunesië te maken gehad met vreemde overheersers. Allereerst waren daar de Feniciërs die de havenstad Utica bouwden.
Rond 800 v. Chr. stichtte koningin Dido de stad Carthago, die eeuwenlang de belangrijkste handelsstad was van de Feniciërs.
Het Fenicische Rijk kwam geregeld in aanvaring met de Romeinen. Beide partijen streefden naar de macht in het Middellandse Zeegebied, waarbij de Feniciërs uiteindelijk het onderspit delfden.
Legendarisch is de tocht van Hannibal die in 218 v. Chr. zijn leger met olifanten over de Alpen naar Italië stuurde. Aanvankelijk boekte hij grote militaire successen tegen de Romeinen, maar in de zogeheten derde Punisische oorlog (2e eeuw v. Chr.) viel Carthago definitief.
De stad werd door de Romeinen verwoest, de inwoners werden tot slaven gemaakt, en het grondgebied werd een deel van de Romeinse provincie Africa. De keizers Julius Caesar en Augustus bouwden op dezelfde plaats een nieuwe stad.
Toen het Romeinse Rijk sterk verzwakte, werden in de 5de eeuw grote delen van Noord-Afrika veroverd door deVandalen, die op hun beurt een eeuw later het gebied moesten afstaan aan de Byzantijnen.
Weer een eeuw later werd Noord-Afrika overspoeld door Arabieren. Dat heeft, zoals jullie wel weten, de grootste invloed gehad op wat Tunesië vandaag de dag is. De oorspronkelijke Berberbevolking nam grotendeels de Arabische taal over en bekeerde zich tot de islam.
In 1547 veroverden de Turken Tunesië; het land werd een deel van het Ottomaanse Rijk maar behield een grote mate van zelfstandigheid
Onder de in 1705 aangestelde bei (stadhouder) Hoessein Ali ben Turki kwam Tunesië tot grote bloei.
Het land haalde zijn inkomsten niet alleen uit de handel en de landbouw, ook de zeeroverij leverde Tunesië het nodige op. De Barbarijse zeerovers waren gevreesd in het hele Middellandse Zeegebied.
In het begin van de 19de eeuw dwongen Europese landen Tunesië die zeeroverij aan banden te leggen. Toen bleek hoe belangrijk die activiteit was voor Tunesië: de economie stortte in en schulden aan handelspartners —o.m. Frankrijk— liepen hoog op.
In 1830 veroverde Frankrijk het buurland van Tunesië, Algerije. Tunesië probeerde een bezetting door Frankrijk te voorkomen door een nieuwe grondwet aan te nemen en de slavernij af te schaffen. Dat hield Frankrijk enige tijd buiten de deur, maar in 1881 grepen de Fransen een grensincident aan om alsnog Tunesië binnen te vallen.
Vanaf het begin van de 20ste eeuw trokken veel Franse boeren naar Tunesië, waar ze de vruchtbare landbouwgronden in bezit namen. Tunesische boeren werden verdreven of als arbeider ingezet op de Franse bedrijven.
Ondertussen stak het nationalisme in Tunesië de kop op. In 1920 richtten jonge intellectuelen de Destour Partij op, die meer zeggenschap eiste voor de Tunesiërs. Die partij werd in 1925 verboden, maar negen jaar later kwam er een nieuwe, radicalere partij: Néo-Destour onder leiding van de jonge advocaat Habib Bourguiba.
De Fransen verbanden hem, maar na zijn vrijlating in 1936 organiseerde Bourguiba meteen weer demonstraties, in 1938 uitmondend in een algemene staking. De Fransen arresteerden 200 nationalisten en de partij werd verboden.
Na de Tweede Wereldoorlog kwam Frankrijk deels tegemoet aan de eisen van Néo-Destour. In 1954 kreeg Tunesië zelfbestuur, maar Frankrijk hield de leiding over defensie en buitenlandse zaken. Dit ging vele Tunesiërs niet ver genoeg en er werden diverse aanslagen gepleegd op Franse doelen.
Twee jaar later werd Tunesië onafhankelijk en Habib Bourguiba werd premier. Op 25 juli 1957 werd de Republiek Tunesië uitgeroepen met Bourguiba als president. Hij zou ruim dertig jaar lang de politiek van Tunesië beheersen.
(Bron: http://www.voorbeginners.info/tunesie/geschiedenis-1.htm)
Bezienswaardigheden
Een leuke reportage van Eén over Tunesië algemeen vind je via volgende link:
|
Carthago
Net als Marokko is Tunesië een heel divers land qua toerisme. Als je van geschiedenis en archeologie houdt,
is een bezoek aan de oude stad Carthago zeker de moeite waard. Ze heeft terecht een plaatsje gekregen op de werelderfgoedlijst van de UNESCO. Volgens de legende is deze stad zelfs gesticht door Dido, een van de hoofdrolspelers uit de Aeneas van Vergilius. De ruïnes die we momenteel kunnen bezichtigen brengen ons in ieder geval enkele eeuwen terug in de tijd!
is een bezoek aan de oude stad Carthago zeker de moeite waard. Ze heeft terecht een plaatsje gekregen op de werelderfgoedlijst van de UNESCO. Volgens de legende is deze stad zelfs gesticht door Dido, een van de hoofdrolspelers uit de Aeneas van Vergilius. De ruïnes die we momenteel kunnen bezichtigen brengen ons in ieder geval enkele eeuwen terug in de tijd!
Monastir en Sousse
Net als de Feniciërs hebben ook de Arabieren enkele archeologische praaltjes gebouwd in Tunesië. Een voorbeeld hiervan zijn de ribats (of versterkte forten) die ze gebouwd hebben tijdens hun veroveringen van Noord-Afrika. Deze forten dienden om vrijwillige krijgers onder te brengen. De meest bekende en indrukwekkende forten zijn terug te vinden in de steden Monaster (المنستير) en Sousse (سوسة). Beide steden zijn gelegen aan de Middellandse Zee en zijn ook ideale badplaatsen.
Djerba
Wie aan Djerba denkt, ziet vooral prachtige witte stranden, een stralende zon en blauwe zee. En hoewel Djerba tot een populaire vakantiebestemming maakt, heeft het zeker meer te bieden. Zo waren de Romeinen vele eeuwen geleden ook reeds geïnteresseerd in dit eiland, waar de El-Kantara weg nog een overblijfsel van is. Er zijn op het eiland ook enkele merkwaardige moskeeën te vinden, die half onder de grond gebouwd zijn door een kleine groep moslims. En een eindje hiervandaan vinden we dan ook een van de oudste en bekendste synagogen ter wereld, de El-Ghriba synagoge. Naast geschiedenis en cultuur is er ook heel wat folklore terug te vinden op Djerba, zo is er de grote souk in de hoofdstad Houmt Souk. Hier worden nog steeds veel traditionele ambachten uitgeoefend.
Een leuke reportage over Djerba vind je via volgende link:
|
Tunesische muziek
De traditionele Tunesische muziek is bekend onder de naam malouf. Deze muziek vind zijn oorsprong in de 15e eeuw, toen de Moren Spanje bezetten. De typische muziekstijl van Andalusië kwam zo in Noord-Afrika terecht en er ontstond in Tunesië een eigen variant die tot op heden bekend staat onder de naam malouf. Typisch aan deze muziek is het feit dat ze heel ritmisch is en de instrumenten die gebruik worden zijn de citer, mandoline, viool, luit, fluit en darbouka. Deze muziek wordt ook vaak gespeeld tijdens bruiloften.
De Tunesische keuken
In de Tunesische keuken proef je de invloed van de omringende landen. Tunesië ligt centraal in de Middellandse zee en daardoor zijn er in de gerechten invloeden te vinden uit de Andalusische , de Turkse en de Franse keuken. Tunesische gerechten komen enigszins overeen met de gerechten uit de verschillende mediterrane keukens. Een bekend gerecht is brik (zie foto) en dit vind je ook terug in de Griekse en Turkse keuken. Ook couscous is net als in Marokko een populair gerecht. Je kan zowel vegetarische couscous gerechten vinden, als met vlees of vis. In de kuststreken van Tunesië kan je naar hartelust heerlijke gegrilde visschotels eten. Tunesiërs houden ook enorm van zoete desserts en mierzoete muntthee.
Wil je graag zelf eens een Tunesisch gerecht op tafel zetten? Via de link hiernaast kan je inspiratie opdoen:
|
Zomercursus in Tunesië
Ook in Tunesië kan je terecht voor een intensieve zomercursus Arabisch. Het meest bekende instituut hier is het Institut Bourguiba des Langues Vivantes. Het is gelegen in de hoofdstad van Tunesië, Tunis. Voor meer informatie kan je op de link hiernaast klikken:
|